Gdy jesteśmy chorzy, postrzegamy siebie jako ofiarę choroby. Dlatego trzeba sobie uświadomić, że istnieją choroba oraz osoba, która ma chorobę. To rozróżnienie pozwala zrozumieć, że osoba, która cierpi na jakąś chorobę, musi zmienić siebie, aby choroba wycofała się i zniknęła.

Ciało jest wyrazem nawyków myślowych każdej osoby. Spięcia w akupunkturowym i autonomicznym układzie nerwowym uszkadzają czułe procesy elektryczne i chemiczne zachodzące w komórkach, co skutkuje powstawaniem po latach patologicznych zmian w ciele. Rozum chciałby obwiniać za to cholesterol, genetykę, stres, styl życia i szereg napięć w życiu zawodowym i rodzinnym. To wszystko wytłumaczenia, wymówki i racjonalizowanie, które ma uczynić zrozumiałym to, co nie jest do końca zdefiniowane.

Negatywne myśli i uczucia desynchronizują akupunkturowy układ energetyczny ciała, który jest bardziej czuły niż centralny układ nerwowy i o wiele szybszy niż współczulny układ nerwowy. W miarę upływu lat, za każdym razem, gdy doświadczamy poczucia urazy, użalamy się nad sobą czy krytykujemy innych, zakłóca to energię i trafia do meridianu serca. To z kolei zmniejsza energię życiową serca, a stałe powtarzanie tego cyklu zaczyna zmieniać jego fizjologię w bardzo subtelny sposób. Zaczynają pojawiać się nieprawidłowości autonomicznego układu nerwowego, który uczestniczy w funkcjonowaniu organów ciała. Lata mijają, a zakłócenia przenoszą się na poziom fizyczny, który jest wyrazem tego, co znajduje się w umyśle. Ciało odzwierciedla stan umysłu, nie na odwrót.

Musimy uwolnić się od „atakujących” myśli pełnych krytycyzmu i negatywnych ocen. Uwolnić się od umieszczania się w pozycji tego, który ma rację, zarzucającego innym, że się mylą. Choroba jest bowiem odbiciem naszej postawy i nawykowego sposobu postrzegania życia.

Zaakceptuj zatem ciało, zamiast doszukiwać się w nim zła. Pokochaj życie, zamiast je negować. Kochaj istotę, którą jesteś, zamiast krytykowania jej. Szczęście bierze się z chęci uwolnienia wszystkiego, co negatywne oraz zastąpienia tego w naszej świadomości miłością. Miłość jest wyrazem istoty ludzkiej natury. Widzimy to u małych dzieci, które są ucieleśnieniem niewinności. To tak, jakby dziecko nie zostało jeszcze zaprogramowane na odczuwanie strachu, wątpliwości i ograniczenia.

„Cokolwiek ma miejsce w naszym życiu, zachodzi po to, by zostać uzdrowione” David R. Hawkins