Alchemiczna droga przemiany

Początki spagyrika sięgają starożytnego Egiptu. Już w czasach faraonów, kapłani i wtajemniczeni wytwarzali alchemiczne mieszanki lecznicze. W tamtych czasach wiedza mieszała się z filozofią, mistyka doszukiwała się w świecie materialnym ukrytych zależności natury. Grecy przejęli alchemię od Egipcjan i adoptowali do swojej filozofii naturalnej. W Średniowieczu, poprzez kraje arabskie, nauka o alchemii trafiła do Europy i dzięki szwajcarskiemu lekarzowi Paracelsusowi (1493-1541) znalazła szerokie zastosowanie w medycynie. Paracelsusowi  zawdzięczamy użycie obecnej nazwy alchemicznych środków  leczniczych. Słowo „spagyrik” jest zlepkiem dwóch greckich słów <spao> rozdzielam/rozkładam oraz <ageiro> łączę/scalam.

Nawiązując do alchemii i jej podstaw filozoficznych, każdy surowiec leczniczy musi zostać rozłożony do pierwotnej substancji „prima materia”, z której powstało wszystko we wszechświecie. Przechodząc kolejne procesy <spao> (jakimi są fermentacja, destylacja i spopielenie) istota surowca ulega gruntownej przemianie. Swoją ostateczną wyższą formę otrzymuje surowiec w finalnym etapie alchemicznego zjednoczenia <ageiro>. Proces zjednoczenia (conjunctio) ma charakter odrodzenia rośliny w nowej, jakościowo zmienionej, uszlachetnionej formie esencji spagyrycznej.  Roślina nie traci swoich centralnych jakości. Żyje „uwolniona” w nowej formie jako jej kwintesencja. W nowej odsłonie jako esencja spagyryczna jest wyższą, bardziej rozwinięta formą siebie samej.